ROZDZIAŁ 23

Violetta

Uwierzyłam mu, że to zdjęcie jest ściemnione. Filmik- raczej nie. Zalałam się łzami i usiadłam na pierwszej lepszej ławce, jaką napotkałam. Schowałam twarz w dłoniach. Ktoś dotknął mojego ramienia i usiadł obok mnie.

-Co się stało?- spytał Diego.

-León... mnie zdradził. Przytul mnie.- chłopak posłusznie mnie przytulił. No świetnie. Dopiero co rozstałam się z chłopakiem, a już znalazłam sobie "pocieszyciela". Oderwałam się od Diega.

-Nie był ciebie wart, jeżeli zrobił ci coś takiego.

-Dziękuję za pocieszenie. Muszę już wracać do domu.- powiedziałam i wstałam z ławki.

-Nie puszczę cię samej w takim stanie. Chodź, odprowadzę cię.- zaproponował Diego, a ja przystałam na jego propozycję. W ciszy odprowadził mnie pod same drzwi domu.

-Do zobaczenia.- ucałował mnie w policzek i odszedł. Dotknęłam go ręką. Czy to się właśnie stało? Weszłam do domu, oczywiście nie obyło się bez uwag taty.

-Violetto, gdzie byłaś? Czemu płakałaś? Kim był ten chłopak, który cię przed chwilą pocałował? To chyba nie był León. Zdradzasz go?- zawsze zadaje te niepotrzebne pytania.

-Tato, możesz chociaż raz nie zadawać zbędnych pytań? Nie jestem w nastroju.- odpowiedziałam i pobiegłam szybko do pokoju. Odłożyłam torbę na bok i rzuciłam się na łóżko. Super, od mascary pobrudziłam sobie całą poduszkę. Teraz zamiast fioletowej jest cała czarna. A z resztą, cały świat mi się wali. Nie myślałam jednak w tej chwili o Leónie, lecz o Diegu. Dlaczego zaprzątam sobie nim głowę? Chociaż, dzisiaj mnie pocieszył. 

-Puk, puk. Mogę wejść?- to była Angie. Zamknęła za sobą drzwi i usiadła na łóżku obok mnie.

-No jasne.- na mojej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech.

-Co się stało? Nie było cię na lekcjach. Francesca powiedziała mi, że źle się czujesz- powiedziała. -Co się dzieje Vilu?- dodała.

-To się dzieje.- podałam jej tableta i włączyłam ten straszny filmik. Ciocia zamarła, gdy to zobaczyła. 

-A to świnia! Jak on mógł? Wydawał się być takim porządnym chłopakiem.- widać było, że jest zła na niego tak samo jak ja.

-Uważam tak samo jak ty. Bardzo mnie zranił.- znowu się rozpłakałam. Angie nic nie powiedziała tylko mocno mnie przytuliła.

-Wiesz co? Zaproś może koleżanki do siebie, na pewno one cię pocieszą.- zaproponowała. To nie było takie głupie.

-Dziękuję za pomysł. Już do nich dzwonie!- ciocia wyszła, a ja zadzwoniłam po Cami i Fran. Pół godziny później stały już w progu moich drzwi. Kiedy mnie ujrzały od razu rzuciły mi się na szyję.
-Współczujemy ci, León to drań.- oznajmiła Cam.
-Nie wspominaj w moim towarzystwie imienia tego zdrajcy. Nie mam ochoty myśleć o nim.- usiadłyśmy na łóżku. Chwilę później każda przebrała się w piżamę i rozpoczęłyśmy piżama party. Było świetnie, chociaż na chwilę zapomniałam o tym idiocie.

Olga przyniosła nam ciasteczka i pepsi. Zajadałyśmy się nimi i gadałyśmy w najlepsze. Robiłyśmy sobie manicure, szalone fryzury i wiele innych rzeczy. Po około północy padnięte położyłyśmy się spać. Rano wstałyśmy wypoczęte, a ja miałam wielki uśmiech na twarzy. Ubrałyśmy się i razem z dziewczynami zeszłyśmy na dół.
-Idziemy do Studia! Nie czekajcie na nas ze śniadaniem, zjemy po drodze.- oznajmiłam reszcie domowników i wyszłyśmy z domu. Po drodze spotkałyśmy Marco. Ucałował Fran w policzek, na co ona się zarumieniła i popatrzyła na mnie.
-Nic się nie stało- pomyślałam. -Przecież ona zasługuje na szczęście.
-Nie pogniewacie się, jak porwę wam przyjaciółkę?- zapytał Marco.
-No pewnie, że nie! Do zobaczenia.- krzyknęłam chórem z Camilą. Porozmawiałyśmy sobie o konkursie.
-Jaka szkoda, że ta wstrętna Ludmiła się dostała. A Lara nie lepsza.- powiedziała Camila. Zauważyła, że lekko się wzdrygnęłam. -Przepraszam, nie chciałam...
-Nie przejmuj się.- podniosłam lekko kąciki ust. -Jest dobrze.
Weszłyśmy do szkoły wesołe i rozbawione, co nie uszło uwadze Leóna. Myśli, że ubolewam nad jego stratą? To się myli! Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Chyba... Przeszłam obok niego obojętnie nie patrząc w jego stronę. Zadzwonił dzwonek na lekcję. Wszyscy udali się do sali.
-Moi drodzy, dzisiaj drugi etap naszego konkursu. Nasi uczestnicy muszą zaśpiewać piosenkę skomponowaną przez Rafę Palmera. Oto on!- powiedział Gregorio.
-Nie wierzę! To Rafa Palmer!- krzyczeli wszyscy uczniowie. Po lekcji dostaliśmy tekst i nuty do piosenki Rafy. Nosiła tytuł "Tienes El Talento".

Grita fuerte que tienes el talento,
Canta vas a brillar,
Abre tu corazón al universo,
Anímate a soñar
Hoy no te detendrás

Podśpiewywałam sobie refren pod nosem. Ktoś zaczął mi klaskać. To był Diego.

-Brawo, pięknie śpiewasz.- powiedział. -Zaśpiewamy razem? Może i ja się jej w końcu nauczę.- uśmiechnęłam się. Podeszłam do pianina i razem z Diego zaczęliśmy śpiewać piosenkę na kolejny etap.

Quiero que sepas que podrás hacerlo
Ahora o nunca a vivir lo intenso
Saca tu estrella, este es el momento
Hoy lo vas a alcanzar
Hoy lo vas a cantar
Grita fuerte que tienes el talento,
Canta vas a brillar,
Abre tu corazón al universo,
Anímate a soñar
Hoy no te detendrás

 -Podobało mi się. A tobie?- przybliżył się. Był niebezpiecznie blisko. 
-Diego, nie.- odepchnęłam go delikatnie i wyminęłam go.
-Rozumiem, że potrzebujesz czasu. Szanuję to.- od kiedy on jest taki czuły? Coraz bardziej podoba mi się to wydanie Diega. Uśmiechnęłam się tylko i wyszłam z sali. On poszedł za mną. Skręciłam w stronę szafek i schowałam nuty. Nie zaprzątałam sobie głowy zdradą Leóna, nim samym i Larą. Po głowie chodził mi Diego.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Diego namiesza? I czy Violetta coś do niego poczuje? Dowiecie się tego w kolejnych rozdziałach. Pisany tylko z perspektywy Violetty, ale wyszedł mi nawet długi. Jutro chyba nie napiszę, no może wieczorem, bo jadę na kolejną wycieczkę ;) Chcę poznać waszą opinię o tym rozdziale. To na tyle. 
Caroline Verdas Łodyga <3