ROZDZIAŁ 12

León

*następnego dnia*

W Studiu nic ciekawego się nie działo. Praktycznie ćwiczyliśmy nasze piosenki na lekcję u Angie, bo nauczyciele mieli trochę zajęcia w papierach. Przypomniałem sobie, że zostawiłem nuty w w jednej z sal. Poszedłem po nie, lecz gdy miałem wychodzić usłyszałem z sali muzycznej rozmowę o mnie. To Violetta? 

-Ja i León to zamknięty temat. Nic już do niego nie czuję, to przeszłość. Przepraszam cię Fran, ale muszę przećwiczyć piosenkę. Do zobaczenia.- skończyła rozmowę. Na prawdę o mnie zapomniała? Nic już do mnie nie czuje? Może ja też powinienem zapomnieć. Miałem już iść, gdy usłyszałem jej monolog:

-Nagadałaś jej samych głupot. Ale nie będzie się przynajmniej dopytywać. Przecież ja kocham Leóna całym sercem i nigdy bym o nim nie zapomniała. Nawet na końcu świata. A ten incydent z tego tygodnia... Czemu on mi nie wierzy? Nie zdradziłabym go.- po jej policzku poleciała łza. Wstała, podeszła do pianina i zaczęła śpiewać.

   Tanto tiempo caminando junto a ti
Aun recuerdo el día en que te conocí
El amor en mi nació tu sonrisa me enseno
Tras las nubes siempre va a estar el sol
Te confieso que sin ti no se seguir.
Luz en el camino tu eres para mi.
Desde que mi alma te vio.
Tu dulzura me envolvió.
Si estoy contigo se detiene el reloj.
Lo sentimos los dos el corazón nos hablo
Y al oído suave nos susurro


Quiero mirarte
Quiero sonarte
Vivir contigo cada instante
Quiero abrazarte
Quiero besarte
Quiero tenerte junto a mi
Pues amor es lo que siento.
Eres todo para mi.

Quiero mirarte
Quiero sonarte
Vivir contigo cada instante
Quiero abrazarte
Quiero besarte
Quiero tenerte junto a mi
Tu eres lo que necesito.
Pues lo que siento es

Amor

En tus ojos veo el mundo de calor.
En tus brazos descubrí yo el amor.
Vera en mi ella lo mismo?
Querrá el estar conmigo?
Dime que tu lates por mi también
Lo sentimos los dos el corazón nos hablo
Y al oído suave nos susurro

Quiero mirarte
Quiero sonarte
Vivir contigo cada instante
Quiero abrazarte
Quiero besarte
Quiero tenerte junto a mi
Pues amor es lo que siento.
Eres todo para mi.

Quiero mirarte
Quiero sonarte
Vivir contigo cada instante
Quiero abrazarte
Quiero besarte
Quiero tenerte junto a mi
Pues amor es lo que siento
Eres todo para mi


Quiero mirarte
Quiero sonarte
Vivir contigo cada instante
Quiero abrazarte
Quiero besarte
Quiero tenerte junto a mi
Tu eres lo que necesito.
Pues lo que siento es

Amor 

Gdy skończyła usiadła na podeście i rozpłakała się. Zakryła twarz w dłoniach i płakała. Nie chciałem tego. Dlaczego jej nie uwierzyłem? Chciałem ją przytulić, pocieszyć. Ale nie mogę ot tak wejść do sali. Tęsknię za nią, za jej pocałunkami, za bliskością, za wszystkim co dawało mi kiedyś radość. Chciałem zobaczyć jej uśmiech, ale od paru dni chodziła przybita. Dlaczego? Kocham ją najbardziej na świecie i za żadne skarby nie chciałem aby płakała z mojego powodu, co się jednak stało. Przez cały czas o niej myślałem. Jak mogłem być taki głupi? Wyszedłem niezauważenie ze Studia i skierowałem się w stronę domu. Myśli przerwała mi Francesca.

-Chyba coś zgubiłeś.- powiedziała i dała mi naszyjnik, który dałem Violi na naszej randce.

-Skąd to masz?- zdziwiłem się. Trzymałem wisiorek w ręce i patrzyłem na niego.

-Znalazłam pod moim domem. Nie dziękuj.- odeszła. Schowałem naszyjnik do kieszeni i wróciłem do domu.

 *2 dni później, lekcja Angie, sala teatralna*

Violetta

Stałam pod oknem w sali teatralnej. Czekaliśmy na Angie, bo dziś śpiewamy nasze piosenki. Podeszła do mnie Francesca.

-Widziałaś Leóna? Już drugi dzień go nie ma, a dziś śpiewamy.- powiedziała ze zmartwieniem.   

-Nie i nie interesuje mnie to.- odwróciłam głowę, żeby nie widziała, że poleciały mi łzy. Martwię się. 

-Dzieciaki, jestem.- powiedziała nauczycielka po wejściu do klasy. -Zaczynamy lekcję. Może na początek... Ludmiła? 

-Oto najjaśniejsza gwiazda Ludmi zaśpiewa wam "Alcancemos las estrellas" .- kiedy skończyła śpiewać na scenę weszły inne osoby. Marco dedykował piosenkę Francesce, a ona mu. Potem przyszła kolej na mnie.

-Ponieważ León się nie zjawił Violetta zaśpiewa ostatnia. Proszę.- weszłam na scenę i wzięłam mikrofon. Zaczęłam śpiewać "Nuestro Camino".  

-Dedykuję to osobie, którą kocham i tęsknię za nią.

Gdy zabrzmiały pierwsze słowa zamknęłam oczy, a z nich poleciały łzy.

 Tanto tiempo caminando junto a ti
Aun recuerdo el día en que te conocí
El amor en mi nació tu sonrisa me enseno
Tras las nubes siempre va a estar el sol

Nagle ktoś złapał mnie za rękę. Odwróciłam się. To był León. Popatrzył mi w oczy i zaczął śpiewać.

 Te confieso que sin ti no se seguir.
Luz en el camino tu eres para mi.
Desde que mi alma te vio.
Tu dulzura me envolvió.
Si estoy contigo se detiene el reloj.

Skąd on zna tę piosenkę? Przecież nikomu jej nie śpiewałam. Patrzyliśmy sobie w oczy. Śpiewaliśmy dalej razem.

Lo sentimos los dos el corazón nos hablo
Y al oído suave nos susurro

Quiero mirarte
Quiero sonarte
Vivir contigo cada instante
Quiero abrazarte
Quiero besarte
Quiero tenerte junto a mi
Pues amor es lo que siento.
Eres todo para mi.

Quiero mirarte
Quiero sonarte
Vivir contigo cada instante
Quiero abrazarte
Quiero besarte
Quiero tenerte junto a mi
Tu eres lo que necesito.
Pues lo que siento es

Amor (...)

W jego oczach widziałam miłość. On mnie kocha. Tylko czemu mi nie wybaczył? Kiedy skończyliśmy śpiewać wszyscy nam bili brawo, ale my patrzyliśmy na siebie i słyszeliśmy swoje głosy. Nawet nie wiem kiedy wyszli z sali. León złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Chciałam go pocałować, ale nie mogłam. Nie teraz. Dlaczego on to zrobił? Miałam tyle pytań, ale nie mogłam ich zadać. Byłam zaślepiona jego pięknymi oczami i miłością do mnie.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
3 rozdział dziś. Ale pracuję :D Nawet nie wiem czy fajny, bo nie czytałam. Wy oceńcie ;) Czy Violetta wybaczy Leónowi? Tego dowiecie się najprawdopodobniej jutro. To chyba tyle z mojej strony. Papa :*