ROZDZIAŁ 16

León

Chciałem odprowadzić Violettę do domu, ale ona nie chciała jeszcze wracać. Szliśmy przed siebie, gdy zobaczyliśmy wesołe miasteczko. Dlaczego nikt mi nie powiedział, że u mnie w mieście stoi wesołe miasteczko?!

-Violu, proszę chodźmy do wesołego miasteczka proszę.- błagałem ją niemalże na kolanach.

-No dobra, chodźmy skoro nalegasz.- złapała mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę kolejki z autami. 

Violetta 

-Pojeździmy razem dobra? Bo ja się lekko boję sam... No wiesz jest ryzyko, że stuknę się z innym samochodem i będzie problem. A co jak z tego wypadnę? Nie pomyślałaś o tym?- zachowywał się jak małe dziecko.

-Sam zaproponowałeś auta ty mój chojraku- szturchnęłam go w ramię.

-Ej!- odkrzyknął tylko i popatrzył w drugą stronę. -Vilu patrz! Tutaj jest pociąg! Chcę tym pojeździć, błagam, zgódź się.-  popatrzyłam na niego zdziwionym wzrokiem i dodałam:

-Ale León, tam jeżdżą tylko przedszkolaki w wieku 6 lat! I do tego na tym pociągu widnieje rysunek Kubusia Puchatka i Prosiaczka... Z kim ja się zadaje...- to ostatnie zdanie wypowiedziałam cicho, ale León i tak je usłyszał.

-Ze mną oczywiście.- poruszał tak dziwnie brwiami co wprawiło mnie w niekontrolowany śmiech. Chłopak pociągnął mnie do kasy na tą kolejkę. Kiedy przyszła nasza kolej na kupienie biletu, powiedziałam tylko:

-León, ja tu poczekam a ty sobie pojedź.- popatrzył na mnie smutny.

-Szkoda, ale twoja strata. Poproszę jeden bilet na ten pociąg.- kasjerka popatrzyła na niego jak na jakiegoś wariatę, a ja odwróciłam wzrok. Kiedy usłyszałam komunikat, że kolejka odjeżdża odwróciłam się w tamtą stronę i zobaczyłam, jak León w kuckach siedzi na jednym z siedzeń i macha do mnie. Strzeliłam takiego face palma, że facet za mną zaczął się śmiać. Co za dzieciak z tego mojego chłopaka. W tle leciała muzyczka, którą ciągle śpiewał León:

"Sialala sialala sialala, mydełko Faaa..."  Chyba zapiszę go do przedszkola, albo jeszcze lepiej, do żłobka. Jak widać zdążył zakolegować się z innymi dziećmi.

-Hej, León jestem, a ty?- wyciągnął rękę do jakiegoś dziecka. Ono się rozpłakało i wołało mamę. Jego mina- bezcenna. Pstryknęłam mu parę zdjęć na pamiątkę i akurat jazda się skończyła. León wysiadł i zaczął opowiadać emocje, które nim targały kiedy siedział w tamtym wagonie.

-Nawet nie wiesz, jak było fajnie, żałuj.- wystawił mi język.

-Dobrze, mój chłopczyku, może pójdziemy na coś bardziej "dorosłego"?- potargałam mu palcami włosy.

-Ale najpierw kupię mojej dziewczynce watę, może być?- uśmiechnął się. Przy budce z watą, wybrałam małą truskawkową, a León wziął... dwie duże waty.

-Czy ty oszalałeś? Zjesz to sam?- spytałam z niedowierzaniem.

-Wątpisz we mnie? Zjem te dwie waty szybciej niż ty tą jedną małą.- prychnął i zabrał się do jedzenia. Rzeczywiście, zjadł przede mną. Jak on to zrobił?! Potem wybraliśmy się na diabelski młyn. Kiedy ruszyliśmy, chłopak zbladł.

-Niedobrze mi.- powiedział cały zielony na twarzy.

-Nie moja wina, że obżarłeś się tymi dwoma mega watami, teraz sobie pocierp.- zaśmiałam się szyderczo. -Tylko nie wypawiuj mi go na mnie, ok?

-Spróbuję, w co wątpię...- bąknął i zatkał usta. Po 10 minutach kręcenia się w kółko zeszliśmy z diabelskiego młyna. Kręciło mi się w głowie.

-León, kręci mi się w głowie, a tobie?

-A co ja mam powiedzieć? Wiesz, że...- nie dokończył, bo pobiegł do toalety. Wrócił 5 minut później.

-Już lepiej dzieciakowi? No powiedz no.- potargałam jego włosy. Wiedziałam jak go to wkurza i co 5 sekund poprawiał fryzurę.

-Przestań! Wracajmy może już do domu, ok?- zapytał. Wyszliśmy z wesołego miasteczka i skierowaliśmy się w stronę jego domu. Przy drzwiach spytał:

-Przejedziemy się może motorem? Proszę- spojrzał na mnie swoim błagalnym wzrokiem.

-Niech ci będzie, ale ostatni raz, za dużo emocji jak na jeden dzień- zaśmiałam się głośno i poszliśmy w stronę garażu. León pomógł założyć mi kask i usiąść na maszynie. Po chwili ruszyliśmy. Objęłam go mocno w pasie, żeby nie spaść. Po 20 minutach przejażdżki odwiózł mnie do domu.

-Podobał się dzisiejszy dzień?- spytał.

-No jasne. Do zobaczenia!

-Tylko tyle?- spytał ponownie ruszając tak śmiesznie brwiami. Pocałowałam go w usta. Hm... czuję się jak księżniczka. On jest moim księciem na białym koniu... Tyle, że rolę konia odgrywa tu motor. Mój książe odjechał, a ja wróciłam do domu i położyłam się na łóżko.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Podoba się? Cały o Leonettcie. Ach, ten dziecinny Leoś ^^ Dzisiaj 3 rozdziały, już nie piszę dopiero jutro :D Do zobaczenia :*