One Part - Leonetta - "Ostatnie wspomnienia"

MUZYKA

      Życie można porównać do puzzli. Na samym początku ich układania nie ma nic. W trakcie budujemy sobie jakieś marzenia lub plany. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że w każdej chwili coś może pójść nie tak. Coś może się stać inaczej niż chcieliśmy. Jest tylko jedna różnica pomiędzy realią, a układanką. Życia nie można odbudować na nowo w ten sam sposób.

      Czymże bym był bez miłości? Ptakiem, który nagle zapomniał jak się lata? Wiatrem, który zamiast delikatnie muskać nasze ciała, wieje chłodno bezustannie? Bezbarwnym motylem, który ginąłby w szarości świata? Na ten temat nie mam żadnego pojęcia. Wszystko, czego pragnę mam przy sobie. Ta druga osoba rozświetla i ubarwia moje życie. Każdego dnia zaskakuje mnie czymś nowym. Nie wyobrażam sobie, że kiedyś jej zabraknie. Chcę budzić się obok niej każdego ranka z myślą, że znów pokocham ją jeszcze mocniej. Ta kobieta jest najlepszym, co mnie w życiu spotkało. Długo o nią walczyłem i nie poddałem się. Cały rok zajęło jej uświadomienie sobie, kogo tak naprawdę kocha. Kiedy wreszcie ją zdobyłem, pomyślałem: "Było warto". Gdybym zrezygnował, kto wie, kim bym był. Nadal zapatrzonym w siebie egoistą bez uczuć, kryjącym się za maską twardziela? Na samą myśl o tym skręca mnie w środku. Na szczęście poznałem ją- Violettę. Ona całkowicie odmieniła moje życie. Pokazała mi, co jest w nim najważniejsze. Zrozumiałem, że popełniłem wielki błąd. Dzięki niej jestem innym człowiekiem. Kocham ją nade wszystko i nic nigdy tego nie zmieni.

      Czekałem na nią w parku. Ręce mi drżały, a serce biło jak oszalałe. Myślałem, że zaraz mi wyskoczy. Puls zwiększył swoje tempo, a na horyzoncie ukazała się dziewczyna. Jej piękne kasztanowe włosy delikatnie opadały na ramiona, a sukienka zdawała się tańcować w szum wiatru. Nieśmiale podeszła w moją stronę i przywitała się.
-Cześć.- posłała mi swój uśmiech. Nogi miałem niemalże z waty. Zachowywałem się tak nieswojo, ale co poradzić, że ona tak na mnie działała. 
-Usiądziemy?- wskazałem szybko na ławeczkę obok. Skinęła głową i poszła w tamtą stronę, a ja za nią. Obok rosło wielkie drzewo i z moich obserwacji wynikało, że za nim pozostawiłem wielki bukiet róż dla Violetty. W porę się opamiętałem i prawie niezauważalnie wymknąłem się na sekundkę w celu zabrania owego bukietu. 
-Co ty tam robisz?- wychyliłem się zza pnia i krzywo się uśmiechnąłem. "Co z ciebie za pajac, zaraz ją do siebie zniechęcisz"- skarciłem się w myślach. Schowałem kwiaty za plecy i dosiadłem się do dziewczyny. Nasze spojrzenia się spotkały. Chociaż paliłem się ze wstydu nie miałem najmniejszego zamiaru odwracać wzroku w inną stronę. Ona najwyraźniej też. Nastała głucha cisza. Postanowiłem ją przerwać i wykonać pierwszy krok.
-Więc...- zacząłem.
-Więc...- dokończyła patrząc zdziwiona. Nie mogłem już dłużej zapanować nad emocjami, dlatego prawie wykrzyczałem to, co miałem zamiar powiedzieć.
-Ja już nie mogę tego dłużej ukrywać. Violetto, kocham Cię, rozumiesz? Jesteś kimś więcej dla mnie niż tylko przyjaciółką. Zmieniłaś diametralnie moje życie i dobrze o tym wiesz. Nigdy nie przestanę o Ciebie walczyć.- ściszyłem ton głosu i szykowałem się do odejścia. Szybkim ruchem podniosłem się z miejsca i już miałem iść, ale Violetta złapała mnie za nadgarstek i przyciągnęła do siebie.
-Ja też. Kocham Cię.- wyszeptała do ucha i pocałowała. Nie opierałem się, lecz oddałem pocałunek.
Kiedy oderwaliśmy się od siebie pogłaskałem jej policzek i założyłem włosy za ucho. Po chwili odeszła i podbiegła do drzewa. Wzięła ostry kamyk i wyryła na nim napis "V+L=♥", po czym mocno mnie przytuliła.

      Osiem godzin pracy jest naprawdę męczące, nawet wtedy, gdy siedzi się za biurkiem i wypełnia papiery. Zmęczony wróciłem do domu. Zamknąłem drzwi, rzuciłem teczkę w kąt i zasiadłem na kanapie. Poluzowałem krawat i poczułem zapach świeżo upieczonego ciasta. W takim razie moja żona musiała wziąć sobie wolne. Tak jak myślałem, wychyliła się zza drzwi i zawołała mnie do kuchni.
-Leónku, obiad na stole.- podeszła do mnie i namiętnie pocałowała. Zmęczenie chyba już mi przeszło. Zasiadłem do stołu naprzeciwko ukochanej i w ciszy zjedliśmy posiłek.
-Jak tam w pracy?- zapytała, popijając kieliszek z sokiem.
-Standardowo. Klientów w bród, pracy tyle, że sam sobie nie daję rady.- westchnąłem. Ona wstała od stołu i złapała mnie za rękę.
-Chodź, odstresujesz się.- mrugnęła do mnie i pociągnęła na sofę. Nie wiedziałem jeszcze, co szykuje. Włączyła jakiś horror i zgasiła światła. 
-Nie będziesz się bała? To najstraszniejszy film.- powiedziałem.
-Nie, bo przy tobie nie ma czego się bać.- dała mi całusa w policzek i wtuliła się w mój tors.
Przez pół godziny oglądaliśmy horror z zaciekawieniem, ale nasze zainteresowanie przeniosło się na nasze osoby. Skradłem pocałunek Violi, potem drugi, trzeci... Z każdym coraz bardziej je pogłębialiśmy. Po chwili wziąłem ją na ręce i zaniosłem do sypialni. Tam chyba każdy wie, co się stało...

      Obudził mnie głośny jęk Violetty. Zdezorientowany pokręciłem głową i ziewnąłem.
-León, wody mi odeszły!- krzyczała. 
-To weź ścierkę i powycieraj...- chwilę zajęło mi przyswojenie informacji na trzeźwo. Minutę później uświadomiłem sobie, że moja żona rodzi! Zerwałem się na równe nogi i ubrałem w pierwsze lepsze ubrania. Zgarnąłem kluczyki do auta i zaprowadziłem do niego ukochaną zwijającą się z bólu. W środku nocy nie było korków, więc w szybkim tempie dojechaliśmy do szpitala. Zabrano ją na oddział położniczy. Usiadłem w korytarzu na krześle zniecierpliwiony i zdenerwowany. Nie spodziewałem się, że w tej chwili może urodzić się nasze dziecko. 

Pięć godzin później było już po wszystkim. Lekarz potrząsnął moim ramieniem.
-Proszę pana, żona urodziła.- wskazał na szybę, za którą widziałem Violettę trzymającą uroczego maluszka na rękach. Wszedłem do sali z wielkim uśmiechem.
-Chce pan przeciąć pępowinę?- zapytał. Kiwnąłem głową i uczyniłem to. Byłem taki dumny.
-To chłopczyk.- oznajmiła Viola. Ucałowałem ją w czoło.
-Tak. Nasz ukochany, Xawery.- dodałem.

      -Kochanie, podasz mi pieluszki?- spytał mój skarb. Podniosłem się z fotela i wyjąłem z żółtej torby pieluszkę, po czym podałem ją żonie. 
-Proszę bardzo.
-Dziękuję.- ucałowała mnie w policzek i przewinęła do końca malucha. Wziąłem synka na ręce i udawałem, że jest samolotem.
-Kto jest ukochanym syneczkiem tatusia? No kto? No przecież, że Xawuś!- bawiłem się z malcem.
-Jak uroczo wyglądacie. Poczekajcie, zrobię wam zdjęcie.- zaśmiała się Viola i wzięła do ręki aparat. Chwilę później fotografia była gotowa.
-Kocham Was, moi wy mali mężczyźni.- ucałowała mnie i synka.

      Ponownie znaleźliśmy się w szpitalu. Tym razem nie z wesołego powodu- dla mnie był on żałobą. 
-Ja już tak nie mogę. Chcę umrzeć.- łkała Violetta.
-Bądź dobrej myśli. Nie dam ci odejść.- ściskałem kurczowo jej dłoń. Stawała się coraz słabsza i nie miała już na nic siły.
-Pogodziłam się z tym faktem, że za chwilę mogę was opuścić. Ty też musisz.- powiedziała cicho. Jej chrypka była okropna. Nie mogłem patrzeć jak się męczy.
-Nie myśl tak. Ty wyzdrowiejesz, rozumiesz?! Będziesz żyła!- krzyczałem, a po chwili głośno rozpłakałem. Viola o własnych siłach starła łzy z mojego polika i delikatnie się uśmiechnęła.
-Przekaż Xawieremu, że bardzo mocno go kocham.- wyszeptała. -Jeszcze kiedyś się spotkamy, León. Kocham Cię.- jej powieki zamknęły się już na zawsze. 
-Dlaczego, Boże, dlaczego?!- przeklinałem całe życie. Mieliśmy tyle wspólnych planów, lecz Bóg postanowił inaczej. Odebrał mi i synkowi matkę i żonę. Nigdy się z tym nie pogodzę.

      Chłopak siedział zamyślony już dobre dwie godziny na ławce. W końcu otrząsnął się z transu i otarł łzę z policzka. Położył na grobie białą chryzantemę i zapalił znicz.

Violetta Verdas * 18.03.1992 † 23.10.2015

Podniósł się z ławki i smętny ruszył w kierunku wyjścia z cmentarza. Nie wiedział, gdzie ma się się teraz podziać. Minął rok od śmierci żony, a on wciąż nie zapomniał. Nogi poniosły go w miejsce, które zawsze pamiętał. Spojrzał na drzewo. Na nim ciągle znajdował się napis, który wyryła. "V+L=♥".

Oparł się o pień roniąc łzy. Spojrzał w górę i ujrzał czyste niebo, bez ani jednej chmurki. Wtedy dopiero zrozumiał, że chociaż Violetty przy nim nie ma, to tak naprawdę jest. W jego sercu, głowie i przy nim. Wspiera go i pomaga. Nie widzi jej, ale ona go tak. Patrzy z góry i pilnuje, żeby nie zrobił czegoś głupiego.

-Kiedyś wreszcie się spotkamy.- posłał całusa do nieba. Wiedział, że trafi on do właściwej osoby i z tą myślą wrócił do domu.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ale mnie natchnęło na tego parta. Prawie się poryczałam pisząc od momentu, kiedy Vilu była w szpitalu aż do końca. Tak trudno mi się o tym pisało...

Nie lubię oceniać swoich prac, dlatego zróbcie to za mnie. Napracowałam się nad nim i mam nadzieję, że to docenicie.

Dedykuję go mojej Sav ♥ oraz Marceli Ferro. Wybaczcie, że taką beznadzieję ;c

To chyba wszystko,

Caro <3