ROZDZIAŁ 42

Naty

Na dzień dobry dostałam sms-a od mojego chłopaka. Od razu odpisałam.

"Mogę po ciebie przyjść? Będę za pół godziny. Trzymaj się misiaczku :*"

Ogarnęłam się w miarę szybko i zeszłam na dół na śniadanie. Dzisiaj mama serwowała gofry z dżemem.

-Mmm, pychotka.- aż na samą myśl pociekła mi ślinka. Usiadłam przy stole i zaczęłam konsumować posiłek. Wypiłam kubek kakao po czym ubrałam buty oraz niebieski kardigan. Chwilę później zjawił się Maxi.

-Może wejdziesz?- zaproponowałam. On jednak odmówił.

-Nie, z resztą zaraz się spóźnimy. Chodź.- złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. W drodze omawialiśmy temat balu, za co się przebieramy i takie tam. W końcu odbywa się już jutro. Wchodząc do Studia kierowaliśmy się prosto do sali Beto, drogę jednak zatarasowała nam Ludmiła.

-Mogę zamienić z wami parę słów?- zapytała. W jej głosie słychać było nutkę zwątpienia, ale dałam jej szansę.

-Jeżeli to coś ważnego... Zamieniamy się w słuch.- uśmiechnęłam się do niej.

-Chciałabym was przeprosić za moje zachowanie. Byłam głupia i chciałabym to wszystko naprawić. Wybaczycie mi?- nieśmiale zapytała wyciągając rękę na zgodę. -Naty, zostaniesz moją przyjaciółką?- Byłam gotowa wybaczyć jej od razu, więc mocno uścisnęłam byłą przyjaciółkę.

-Przyjmuję przyjaciółko!- z radością oznajmiłam. Maxi nie podzielał mojego entuzjazmu, ale podał rękę dziewczynie i starał się być miły. Po chwili cała w skowronkach odeszła od nas, a on zaczął się gniewać.

-Co to miało być?- zapytał z pretensjami.

-Nie zauważyłeś, że Ludmiła się zmieniła i chce naprawić wyrządzone szkody? A poza tym jest moją przyjaciółką.- oparłam rękę na biodrach i tłumaczyłam.

-Ale to jednak Ludmiła Ferro, myślisz, że zmieniła się ot tak?- pstryknął demonstracyjnie palcami na znak, że tego nie kupuje.

-Mów co chcesz, ale ja wiem swoje. A teraz przepraszam, muszę iść.- wściekła odeszłam od mojego chłopaka i weszłam do sali Beto. Jako, że nikogo w niej nie było stanęłam przy keyboardzie i zaczęłam grać "Te Creo". 

León

Szukałem Violetty, ale nigdzie nie mogłem jej dostrzec. Szedłem korytarzem spokojnie, dopóki nie zostałem szturchnięty przez Maxiego.

-Ej stary, co jest?- spytałem, ponieważ po jego minie mogłem wyczytać zdenerwowanie.

-Pokłóciłem się z Naty. A najgorsze jest to, że ona miała rację.- zasmucony spuścił głowę.

-To leć ją przeproś! Kup jej kwiatka i będzie cacy. Dziewczyny to lubią.- genialne, pomyślałem. Verdas, ty to jednak jesteś geniusz.

-Dzięki za radę.- Maxi się rozweselił i pobiegł w stronę wyjścia, a ja zająłem się szukaniem Violi. Nie zajęło mi to dużo czasu, ponieważ ona odnalazła mnie pierwsza.

-Witaj kochanie.- na powitanie pocałowałem ją i przytuliłem. 

-Cześć.- uśmiechnęła się w najładniejszy sposób.

-Wymyśliłem dla nas stroje na jutrzejszy bal.- zakomunikowałem.

-A co to takiego?- z zaciekawieniem dopytywała.

-Książę i Księżniczka.

-Skąd wytrzasnąłeś takie stroje?

-Mama uszyła.- zaśmiałem się, na co ona wtórowała.

-Ale że na serio?- opanowując śmiech zadała pytanie.

-Nie, tak naprawdę to wypożyczyłem je.- wytłumaczyłem.

-Muszę ci oddać pieniądze. Ile zapłaciłeś?- zapytała sięgając po portfel z torebki, ja jednak zatrzymałem ją.

-Nie musisz, rodzice zapłacili.- uśmiechnąłem się, a Violetta mocno mnie przytuliła.

-Kochany jesteś.- pocałowała mnie w policzek.

-Wiem.- spojrzałem na nią w taki sposób, że wpadła ponownie w niekontrolowany śmiech.

-Weź już przestań, bo jutro nie pójdę z tobą na ten bal.

-No dobra, dobra.- złapałem ją za rękę i poszliśmy na lekcje.

-To kiedy będę mogła zobaczyć strój?- zapytała.

-Dopiero jutro po południu. Szykuj się na szok.- wystawiłem jej język, co było wielkim błędem, ponieważ poczułem, że coś mnie kłuje w żebra.

-Ał!- skoczyłem z bólu. Dziewczyna także wystawiła mi język i pomaszerowała ze zwycięskim uśmiechem do sali.

Maxi

Na pierwszej przerwie podszedłem do Naty w celu przeproszenia jej za mój wybuch gniewu. Stała w kącie i odwracała wzrok.

-Natuś...- zacząłem łagodnie wyciągając kwiatka zza pleców.

-Nie Natusiuj mi tu. Nie gadam z obrażalskimi.- skrzyżowała ręce i popatrzyła na mnie złym wzrokiem.

-Nie to nie.- odwróciłem się na pięcie i odszedłem. Po chwili zrozumiałem, że powinienem tam zostać, więc zawróciłem, ale ona gdzieś zwiała. 

-Co ja narobiłem.- karciłem się w myślach. Wyszedłem z sali i zauważyłem smutną dziewczynę. Podszedłem do niej i wręczyłem kwiatka. Od razu na jej twarzy zagościł uśmiech, a ja zapomniałem na chwilę o ostatniej sytuacji.

 Marco

Siedziałem w Resto z Leónem, Andresem i Tomasem omawiając piosenkę, którą ostatnio napisaliśmy. Zauważyłem zamyślonego Broadwaya, który wpadł na Lucę niosącego napoje.

-Uważaj!- nakrzyczał na niego brat Francesci.

-Przepraszam.- wyminął go i przysiadł się do nas.

-O czym, a może o kim myślałeś?- zapytał go Tomas. Ten zmieszany nie wiedział jak odpowiedzieć.

-No ten...- plątał się.

-Camila?- chyba zgadłem, bo przybrał dziwną minę.

-A nawet jeśli to co? Zamieniłem z nią parę zdań. Jest naprawdę bardzo fajna.- odpowiedział.

-Chyba nie parę zdań. Ty przez ostatnie dni ciągle za nią chodziłeś!- stwierdził León. To była prawda, Broadway nie odstępował Camili prawie w ogóle. Ciągle ze sobą gadali, ona się śmiała i tak dalej. 

-Czy tylko mi się wydaje, czy ona ci się podoba?- zapytał Andres.

-Wiecie co?  Z wami nie można pogadać.- wstał z miejsca i poszedł sobie. No trudno, ale nie może przyjąć do wiadomości, że się w niej zabujał?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oto mega chaotyczny rozdział. Starałam się, ale wyszło jak wyszło. Zresztą moje samopoczucie jest złe, chora jestem :( Przepraszam za tą beznadzieję, w następnym rozdziale się bardziej postaram. Same dialogi prawie... masakra :<

CHALLENGE: 8 komentarzy- rozdział 43

W kolejnym rozdziale bal, a co na nim... sami się przekonajcie ;)

8 komentarzy- ROZDZIAŁ 43

Do zobaczenia,

Wasza Caro <3