ROZDZIAŁ 70

Diana:
       Dzisiejszy dzień miał być wyjątkowy. Mnóstwo pracy i wysiłku włożonego w ten rok szkolny nie poszły na marne. Oficjalnie kończę ostatni rok nauki, a właściwie pierwszy w tej szkole. Ja mogę jeszcze zostać, natomiast moi przyjaciele są absolwentami Studio OnBeat. Wykształcili się na niesamowicie zdolnych muzyków. Wierzę, że przynajmniej połowa z nich stanie się sławna, ale nie zapomni o takiej szarej myszce jak ja. Próby na zakończenie odbywały się od rana do późnego popołudnia, aż wreszcie Pablo stwierdził, iż jesteśmy świetnie przygotowani na to przedsięwzięcie. Cieszę się, że rodzice zapisali mnie do tej szkoły. Dzięki niej poznałam nowych przyjaciół, poznałam magiczny świat muzyki, który szybko mnie wciągnął, oraz Diega... Boli mnie bardzo fakt, że perfidnie mnie okłamał, a teraz udaje, że nic się nie dzieje. Stałam oparta o ścianę teatru, gdzie mieliśmy występować i gładziłam ręką swoje ramię, dopóki nie poczułam innej dłoni. Automatycznie obróciłam głowę w bok i zdjęłam z twarzy uśmiech.
-Diego.- powiedziałam i odsunęłam się od chłopaka.
-Diano, daj mi to wszystko wytłumaczyć. Nie wiem, co Javier ci powiedział, ale musisz wiedzieć, że taki nie jestem. On mści się na mnie za ostatnie lata. Nie mam pojęcia, co mu zrobiłem. Proszę, uwierz...- mówił to z takim przekonaniem, że zrobiło mi się go żal. Do jego oczu cisnęły się łzy, dlatego też spuścił głowę w dół. Nie widziałam jeszcze żadnego chłopaka, który płacze... Nie zastanawiając się nad konsekwencjami podbiegłam do niego i rzuciłam się mu na szyję.
-Wierzę. Bardzo.- spojrzałam mu w oczy i złożyłam delikatny pocałunek na jego wargach. Nie miałam pojęcia, dlaczego to robię. Po prostu... zakochałam się.
Violetta:
       Od godziny latam po garderobie w tą i z powrotem próbując wbić sobie do głowy tekst piosenki. Niestety, marnie mi szło. Camila próbowała mnie uspokoić, ale to również nic nie dało.
-Proszę, zostawcie mnie samą.- poprosiłam. Dziewczyny wyszły z garderoby, a ja usiadłam na obrotowym krześle i głośno westchnęłam. Nic mi nie wychodzi. Po policzku spłynęła łza.
-Violu, wszystko w porządku?- spytał León, który nagle zjawił się tuż obok. Mocno mnie przytulił. Poczułam delikatne mrowienie.
-Tak... Chyba za bardzo stresuję się przed występem.- odparłam. Chłopak klęknął naprzeciwko mnie i posłał uroczy uśmiech.
-Będzie w porządku.- mocno go przytuliłam. Poczułam się znacznie lepiej. Spojrzałam na zegar ścienny wskazujący godzinę 18:00. Za chwilę po raz ostatni wystąpimy razem na deskach teatru. Ostatnie piosenki, chwile spędzone razem, to już nie wróci. A może jednak...

Hala roiła się od tłumów ludzi skandujących nasze imiona. Nie mogłam uwierzyć, że aż tyle osób przyszło nas obejrzeć. Wtem podbiegł do mnie Pablo oraz Antonio. Nie miałam pojęcia co się dzieje.
-Violetto, twój tata wystąpi razem z tobą na "Soy mi mejor momento"! Cieszysz się?- spytali. Nic nie zrozumiałam, ale gdy tylko obróciłam głowę ujrzałam mojego ojca ubranego w garnitur. Stał dumny i przypatrywał się naszej widowni. Zaśmiałam się głośno i podeszłam do taty.
-Gotowy?- spytałam.
-Ale na co?
-Nie udawaj. Wiem, że wystąpisz ze mną.- zaśmiałam się, a on wraz ze mną.
-Macie minutę!- powiedział głos z megafonu. Odetchnęłam głośno i spojrzałam na scenę. Ustawiali właśnie rekwizyty potrzebne do piosenki "Salta" chłopaków. Angie dawała wszystkim dobre rady, ale z tego wszystkiego kompletnie zapomniała o tym, że musi się przebrać. Kiedy tylko się zorientowała, poleciała do przebieralni.
-Gotowi?- spytał Antonio.
-Gotowi.- chłopaki poprawili koszule i wbiegli na scenę słysząc głośny aplauz. To będzie świetny występ.

Ya estamos aca Abre paso da le Subete a mi nave Si quieres volar Te voy llevar Donde nadie llega
A otro planeta En un viaje espacial Ehh ehh
No tienes que temer
Ehh, ehh
No vas a caer
Pulsando ver más
Allá no hay gravedad


Występ był powalający. Dostali gromkie brawa. Cieszyłam się z ich powodzenia. Teraz czas na mnie.
-Dasz sobie radę.- pocieszył mnie León. Podziękowałam mu i wyszłam na scenę. Nogi miałam jak z waty. Tata zasiadł przy pianinie i zaczął akompaniować.

Es seguro que me oíste hablar
de lo que se puede hacer,
de la magia que tiene cantar
y de ser quien quieres ser
Ya no importa qué pueda pasar,
sino lo que tú has de hacer,
el color que uses al pintar,
lo que pienses y el pincel



Łza zakręciła mi się w oku. Przypomniałam sobie o mamie, o tym, że jest to nasza piosenka. Naszej rodziny, czyli moja, taty i mamy. Z powolnej melodii nagle zrobiła się szybka muzyka. Odwróciłam głowę. Moi przyjaciele dołączyli do mnie. Teraz przyszedł czas na finałowy występ. Po raz ostatni na scenie razem. Ostatnie piosenki, łzy wzruszenia, smutek, ale również radość.

Abro los ojos y mi voz
se quiebra de la emoción
Luces, aplausos y el telón
se abre en cada función
Siento la música vibrar
Mi cuerpo empieza a temblar
Respiro en cada ocasión
Que empiece el juego


Świat nagle zawirował mi przed oczami. Zrobiło mi się strasznie słabo od tego tłoku, że prawie spadłam na podłogę, na całe szczęście León mnie złapał. Podniosłam się i podziękowałam mu słodkim całusem.

Wreszcie po głośnym aplauzie, tłum ludzi ucichł. Niektórzy pojedynczo skandowali nasze imiona. Wiele razy padło moje, ale nie obyło się także bez innych.
Nauczyciele weszli na scenę i zabrali głos.
-Jak wiecie zebraliśmy się na uroczystym zakończeniu ostatniego dla naszych absolwentów roku w Studio OnBeat, dlatego jeszcze raz hucznie im podziękujmy za lata pracy, wytrwałości i chęci współpracy. Gromkie brawa dla naszych najzdolniejszych uczniów!- krzyknął Antonio, właściciel szkoły. Ponowne brawa utwierdziły nas w przekonaniu, że to wszystko nie poszło na marne. Starania zostały docenione, a my zyskaliśmy coś więcej niż talent. Zyskaliśmy naszą przyjaźń. Odnalazłam miłość. A moja historia... dopiero się zaczyna.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Uduście mnie. Bez sensu, krótkie, długo czekaliście, ale nie miałam ostatnio internetu. Wybaczcie za tą beznadzieję.
Ma ktoś książkę "Pretty Little Liars. Sekrety."? Ja sobie właśnie kupiłam :D Lecę wtajemniczać się w historię przyjaciółek i słynnego A., który również zachęcił mnie do kupienia lekturki.
Trzymajcie się ciepło w ten "zimowy" wieczór :D
Caro :*