Rozdział 2: Coraz bliżej siebie

"Czuję, że unoszę się i widzę,

że chcę cię zobaczyć
i lada moment może się zdarzyć
czuje, że eksploduję i widzę,

że zaczyna boleć
Zostaję patrząc no twoje letnie zdjęcie
Letnie"

Violetta - "Tu foto de verano"

Ludmiła
          Codzienny pośpiech potrafi doprowadzić do tego, że wreszcie możemy się we wszystkim pogubić. Nawet najmniejsze potknięcie niesie za sobą falę problemów. Nagły ich natłok burzy wszystko, co dotychczas zbudowaliśmy.
   Chociaż uważam siebie za wielką gwiazdę, nie lubię opowiadać o sobie. Wydaje mi się, że każdy zna moją historię. Do pewnego czasu mogłam ją opowiadać bez końca, ale teraz czuję, że nie ma sensu. Gdzieś w jej trakcie popełniłam błąd, ale nadal nie wiem jaki.
   Rozmowa z Natalią trwała już od pół godziny. W sumie nie można tego nazwać rozmową, prędzej monologiem. Czuję, że mówię do ściany.
- Natalia! - krzyknęłam, potrząsając jej ramieniem. Dziewczyna natychmiastowo podniosła głowę do góry i wykrzywiła usta w uśmiechu.
- Tak, Ludmi? - spytała, przeczesując palcami kosmyki włosów.
- W ogóle mnie nie słuchasz.
- Nieprawda, ciągle cię słuchałam. - zaprzeczyła. Podparłam ręce pod boki i uniosłam brew do góry.
- W takim razie o czym mówiłam? - Naty wyprostowała się i zaśmiała pod nosem.
- Nawijałaś coś o Federico, jaki to on jest mega wkurzający i w ogóle... - zaczęła mnie naśladować. Przecież ja tak nie machałam rękami, ani nie robiłam głupich min.
- Bez przesady. Od tego mówienia zaschło mi w gardle, przynieś mi wodę. - rozkazałam. Dziewczyna kiwnęła głową i wstała z miejsca, po czym pobiegła przed siebie. - Tylko zimną, pamiętaj! - krzyknęłam za nią.
   Zbliżała się pora obiadowa i miałam wracać do domu, ale przypomniałam sobie, że w szkolnej szafce zostawiłam komórkę. Wróciłam się więc do Studia. Nie miałam zbyt dużo czasu, dlatego też zaczęłam biec. Przez przypadek z kimś się zderzyłam, niefortunnie wpadając w małą kałużę. Przeklęłam osobę, która mi to zrobiła, zanim jeszcze ujrzałam jej twarz. Podniosłam głowę do góry i ujrzałam... rozbawionego Federica.

- Podaj mi rękę, idioto, a nie się gapisz! - wrzasnęłam tak głośno, że zapewne pół miasta mnie usłyszało. Chłopak wyciągnął dłoń i podniósł mnie. Zacisnęłam pięści i spojrzałam na niego złowrogo. -Dziękuję bardzo Szanownemu Panu za ubrudzenie moich ulubionych spodni. A teraz błagam cię, zejdź mi z oczu jak najszybciej. - warknęłam. Chłopak mrugnął tylko do mnie i wkładając ręce do kieszeni odszedł. Podniosłam torebkę z ziemi i zakrywając tył ciała wróciłam do domu. W furii cisnęłam nią w kąt pokoju i wyjęłam z szafy coś na przebranie. Z wielkim żalem białe spodenki wylądowały w koszu na śmieci.
- Kiedyś pożałujesz, Pasquarelli. - mruknęłam pod nosem. Odkąd zjawił się u nas w szkole, a dokładniej
dwa tygodnie temu w celu wymiany uczniowskiej, są z nim same problemy, a przynajmniej ja mam. W sumie to nawet Pablo nie był taki zły... Wolałabym, żeby Federico został we Włoszech i nigdy nie pojawił się w moim życiu. Przez niego ciągle wpadam w jakieś tarapaty. Fede to, Fede tamto... Na samą myśl o tym imieniu włącza mi się odruch wymiotny.
- Lu, chciałabyś może ciasteczka z lukrem na podwieczorek? Wiem, że je uwielbiasz. - z kuchni dochodził głos mojej niani, Elsy. Nie jestem jednak małą dziewczynką, by mieć nianię, bardziej preferuję nazwę gosposia. Zajrzałam do pomieszczenia, z którego wydobywał się aromatyczny zapach świeżo zmielonej kawy oraz zupy pomidorowej na obiad. Zamknęłam oczy i wciągnęłam nosem powietrze. Przypomniało mi się moje dzieciństwo. Moja mama często gotowała pomidorową... Niestety teraz nie ma na nic czasu. Wykształcona kobieta, ma bardzo dobrze płatną pracę, prawie ciągle siedzi w biurze i nie poświęca chociażby chwili dla rodziny. Od wielu lat nie pamiętam dnia, żebyśmy obie usiadły na sofie i porozmawiały jak matka z córką. Ojciec natomiast pracuje za granicą, widujemy się tylko na święta w celu złożenia sobie życzeń i dania prezentów, a potem znowu wylatuje do Anglii. Bardzo mi ich brakuje.
- Z wielką chęcią. Mogłabym jeszcze poprosić kakao? - posłałam kobiecie promienny uśmiech udając, że nic się nie stało. Ta tylko kiwnęła twierdząco głową i zabrała się za przygotowywanie jedzenia.
   Czuję, że jestem zupełnie inną osobą. Z tej złej nagle staję się uczuciowa, wrażliwa i empatyczna. Szkoda tylko, że tak rzadko...
Naty
          Kara z Maxim to najgorsze, co mogło mnie spotkać w życiu. Nie dość, że spędzę dwie dodatkowe godziny z tym hipopotamem raperem, to jeszcze muszę go oglądać na oczy. Nie interesuje mnie to, że niedawno zachowywaliśmy się jak dwójka dobrych przyjaciół. Co było, minęło. Nie lubię go. A może tylko tak mi się wydaje? Bez względu na to, Ludmile na pewno by się to nie spodobało.
   Punktualnie o szesnastej zjawiłam się w sali tanecznej. Z głośników wydobywała się głośna muzyka. Kątem oka dostrzegłam chłopaka stojącego w kącie sali. Rozciągał się przed próbą. Odwracając wzrok weszłam do środka i odłożyłam swoją torbę na parapet, po czym przełączyłam piosenkę na coś szybszego i stanęłam naprzeciwko lustra.
- Naty, a co z rozgrzewką? - spytał Maxi, powolnym krokiem zbliżając się do mnie.
- Wcale nie jest mi potrzebna. - odparłam i zaczęłam wykonywać układ ułożony przez Gregoria. Pierwsza część wyszła świetnie, aż wreszcie przyszedł moment na jeden z trudniejszych kroków. Za każdym razem coś szło nie tak. Teraz również los nie był łaskawy. Źle postawiłam nogę. Przez to zachwiałam się i nie pomogło nawet machanie rękami na boki. Miałam świadomość, że po raz kolejny poczuję chłód zimnej posadzki i mocny ból głowy. Wiadomo jednak, że się bałam, co poskutkowało głośnym piśnięciem. Nie poczułam jednak ani grama bólu.
   Silne ręce delikatnie mnie podtrzymywały. Osoba podniosła mnie i złapała w pasie tak, bym nic sobie nie zrobiła. Ze strachu zamknęłam oczy, ale wiedząc już, że nie leżę plackiem na podłodze otworzyłam je, by ujrzeć twarz wybawiciela. A dokładniej Maxiego. Przecież tylko on był w sali. Stał niebezpiecznie blisko mnie. Nasze czoła prawie się stykały. W pierwszej chwili miałam ochotę na niego nawrzeszczeć, ale patrząc w jego oczy od razu zapomniałam o wszystkim. Biła z nich taka czułość, że wręcz nie mogłam się oderwać. Oddechy stały się nierównomierne, a serca zabiły szybciej. Nie miałam pojęcia, co się ze mną dzieje. Nigdy się tak nie czułam.
   Tę chwilę przerwał nam Gregorio, który z hukiem wbiegając do sali rzucił swoją piłeczką tak zamaszyście, że oprócz wyłączenia muzyki przekrzywił sprzęt.
- To ma być kara, a nie okazja do plotkowania! Na randki umawiajcie się poza terenem szkoły, zrozumiano?! - posłał morderczy wzrok. Odsunęłam się metr od chłopaka i odwróciłam głowę w bok, by nie ujrzał moich czerwonych polików.
- Pan myśli, że my...? Nie, co za śmieszny żart! - zdołałam wybąkać. Było mi strasznie głupio, ale sama nie wiem czemu. Maxi również się zmieszał. Przez resztę czasu żadne z nas nie odważyło się chociażby spojrzeć na siebie, a co dopiero porozmawiać. Nauczyciel wreszcie puścił nas wolno mówiąc, żebyśmy bardziej uważali na lekcjach.
   Zabrałam torbę i wyszłam z sali kierując się do głównych drzwi Studio. Miałam zamiar wrócić do domu i rzucić się na łóżko, ponieważ Gregorio dał nam niezły wycisk, ale Maxi pokrzyżował mi plany.
- Może cię odprowadzić? - zaproponował zjawiając się tuż przede mną. Stanęłam i poprawiłam ramię torebki.
- Nie trzeba, trafię sama do domu. - odparłam i ruszyłam dalej. Chłopak nie dawał za wygraną.
- A może jednak się zgodzisz?
- A może jednak nie. Maxi, nie zawracaj mi głowy. Muszę iść, cześć. - rzuciłam oschle i uciekłam od niego. Chwilę później dopiero dotarło do mnie, że mogłam mu odmówić w mniej chamski sposób. Zapewne sprawiłam mu przykrość. Jak widać udzieliła mi się Ludmiła. Przystanęłam i wróciłam się pod szkołę. Gdy już się tam znalazłam, chłopaka nie było. Zrobiło mi się go szkoda. Ja jednak go trochę lubię, ale z drugiej strony... Co ze mnie za niezdecydowane, ludzkie stworzenie.
León
          Dzisiejszy dzień znowu nie należał do tych najlepszych. W szkole przez parę godzin intensywnie nad sobą myślałem. Nie mam żadnego pojęcia co zrobić, by uciec od tego, w co sam się wplątałem. Przez nieuwagę zaplamiłem swoją koszulę w kratę sokiem malinowym, kiedy razem z Andresem staliśmy tuż obok automatu z napojami. Puszkę wyrzuciłem do kosza, a sam poszedłem do łazienki zmyć z ubrania dosyć mocno widoczną plamę. Na nic zdało się jednak tarcie mokrą szmatką. Westchnąłem głośno i oparłem ręce o kant umywalki. Oto moje cholerne szczęście. Brakuje mi tylko jeszcze narzekania Ludmiły na innych i chwalenia się wszystkim dookoła.
- León, jesteś tam? - usłyszałem pukanie i donośny głos dziewczyny. No i się zaczęło. Otworzyłem drzwi toalety i wyszedłem z niej. - No nareszcie, ileż można siedzieć w łazience? Co ty, kobieta jesteś? - spytała zaskoczona zdrapując resztki lakieru z paznokci.
- Wybacz, ale ta plama sama nie zejdzie. - wskazałem na koszulę. Ludmiła odgarnęła swoje blond loki do tyłu i złapała pod ramię.
- Nic nie szkodzi. Natalia i Andres wyszli ze szkoły, więc została tylko nasza dwójka. Chciałabym teraz poćwiczyć moją piosenkę. Idziemy. - zaciągnęła mnie do pustej sali i stanęła przy mikrofonie, a mi kazała obsługiwać keyboard. Położyłem palce na klawiszach i zagrałem pierwsze nuty piosenki.

- León, to nie tak. - oburzyła się. Przestałem grać i oparłem się o instrument.
- A więc poucz mnie, co zrobiłem źle? - spytałem.
- Wszystko. Wiesz co, odechciało mi się z tobą rozmawiać. Ludmiła wychodzi! - pstryknęła palcami i skierowała się do wyjścia. Zauważyłem, że dzisiaj ma gorszy humor niż zazwyczaj. Nie mam pojęcia co się stało, i chyba raczej nie chcę wiedzieć.
   Zbliżało się późne popołudnie, dlatego też postanowiłem wrócić do domu. Zapewne mama znowu na mnie nakrzyczy, że wracam o takiej porze. Tym razem jednak nic takiego nie miało miejsca. Rodzicielka w doskonałym humorze pichciła coś w kuchni.
- Leónie, jak dobrze, że wróciłeś. Zabrakło mi cukru do ciasta, a sklepy są już pozamykane. Mógłbyś pójść do sąsiadów i pożyczyć od nich trochę? - spytała rozweselona. Nie byłem przekonany, czy to dobry pomysł, aczkolwiek się zgodziłem.
   Nigdy nie odwiedzałem swoich sąsiadów. Rzadko kiedy spotykałem ich chociażby na ulicy. Nie mniej zestresowany zapukałem do mosiężnych, machoniowych drzwi. Myślałem, że otworzy mi jakaś starsza pani w wieku mojej babci, z siwymi włosami i okularami na nosie. Tymczasem przed sobą ujrzałem drobną postać dziewczyny o kasztanowych włosach. Nieśmiale unosiła kąciki ust do góry, jak gdyby próbowała się uśmiechnąć. Staliśmy we dwójkę patrząc na siebie przez dobre kilka minut, zanim się ocknęliśmy.
- Witaj, jestem León. Chciałbym pożyczyć cukier. A ty jesteś...? - powiedziałem bezpośrednio. Dziewczyna zawstydziła się i pokazała ręką, żebym weszła do środka.
- Violetta. Dopiero co się tutaj przeprowadziłam, więc zapewne mnie nie kojarzysz. - zachichotała pod nosem. - Zaraz przyniosę ci ten cukier, poczekaj chwilę. - przeprosiła i zaszła do kuchni. W tym czasie rozejrzałem się po domu. Faktycznie, można było wyczuć jeszcze delikatny zapach naftaliny. Po chwili wróciła z pełną szklanką i podała mi do ręki.
- Proszę. - uśmiechnęła się. - Nie musisz oddawać. - dodała na końcu.
- Dziękuję. To do zobaczenia... Violetto. - pożegnałem się i stałem na podjeździe, dopóki nie zamknęła mi drzwi. Violetta... Nagle przypomniałem sobie o mojej dawnej przyjaciółce. Skręciłem uliczkę dalej i znalazłem się pod swoim domem. Mama podziękowała za pomoc i odebrała ode mnie szklankę, a ja poszedłem do swojego pokoju. Usiadłem na obrotowym krześle i włączyłem radio. Muzyka automatycznie poleciała z głośników, a ja zacząłem rozmyślać o nowej sąsiadce. Chciałbym ją bliżej poznać. Czuję, że jesteśmy bratnimi duszami. Nie wiedziałem nawet, jak bardzo...
Francesca
          Z oddali było słychać ciche szepty i chichoty. Spojrzałam w tamtą stronę i ujrzałam standardowy widok. Żal jest mi mojej przyjaciółki, Camili. Nie mogę zrozumieć, dlaczego ludzie traktują ją inaczej, przecież biedniejsi też mają uczucia. Dziewczyna jednak twarda nie zwracała uwagi na te osoby, tylko stanowczym krokiem skierowała się w moją stronę. Bez chwili zastanowienia objęłam przyjaciółkę.

- Czemu się dajesz? - zadałam jej pytanie. Ona tylko machnęła ręką i obróciła głowę w bok.
- Nie przejmuję się opinią innych. Gdybym to robiła, już dawno bym zginęła. - odparła i położyła ręce na biodra. Widziałam, że tłumi w sobie smutek, ale za wszelką cenę próbowała to ukryć. Dłonie zaciskała na swojej bluzce, a głowę spuściła na dół. Jednak nadal byłam jej przyjaciółką, wiedziałam dobrze, że nie jest w porządku.
- Będzie okej, bądź dobrej myśli. - pogłaskałam ją po ramieniu.
- Nic nie będzie dobrze. Fran, ja jestem skazana na takie życie. Nie potrafię go zmienić, nie mogę... - uroniła jedną, gorzką łzę. Starła ją z polika i odwróciła się na pięcie, po czym uciekła ze Studio. Próbowałam ją zatrzymać, ale to nic nie dało. Od zawsze była twarda i stanowcza, niezależnie od tego, w jakiej sytuacji się znalazła. Za każdym razem wmawiała sobie, że nieważna jest opinia innych. Widok jej płaczącej był dla mnie rzadkością. Nie chciałam, by chowała się po kątach i tam wypłakiwała w chusteczkę. Chcę być dla niej oparciem, ale ona ostatnio coraz częściej woli zostawać sama. Dlaczego nikt nie da jej szansy? Czemu wszyscy oceniają ludzi po ich stanie majątkowym i wyglądzie, a nie cenią osobowości? Na to pytanie chyba nigdy nie znajdę odpowiedzi.
Camila
          Biegłam przed siebie nie zważając na nic. Chciałam uciec od wszystkiego, ale było to niemożliwe. Nagle zwolniłam tempo. Czułam, że zaraz nogi odmówią posłuszeństwa i opadnę na ziemię jak zwiędnięty kwiatek. Od paru dni jadłam niczym ptaszek, dużo pracowałam i to pewnie dlatego byłam osłabiona. Nie mogłam kontrolować swojego ciała. Samoistnie opadłam na trawę wiedząc, co się zaraz stanie. Kolejny raz mama będzie musiała jechać ze mną do szpitala, potem na badania, aż wreszcie się wykończę.
   Otworzyłam oczy zaraz po tym, jak poczułam trząsanie moim ramieniem.
- Camila, Camila, obudź się! - ktoś krzyczał. Widziałam wszystko przez mgłę, dlatego w pierwszej chwili nie poznałam tej osoby. Dochodząc jednak do siebie ujrzałam obok Sebastiana. Gdy tylko zobaczył, że się ocknęłam objął mnie ramieniem i przytulił. - Tak się bałem o ciebie.
Ciągle znajdowałam się na skwerze. Obydwoje siedzieliśmy na murku, z czego ja na kolanach chłopaka. Gwałtownie z nich zeskoczyłam, co poskutkowało moim zachwianiem. Opadłam na trawnik. Przyjaciel podał mi rękę i posadził koło siebie.
- Nie możesz się wysilać. Jesteś zbyt słaba. Jadłaś coś? - spytał łapiąc moją dłoń. Spojrzałam na niego i spuściłam wzrok.
- Dzisiaj rano śniadanie. Bułkę z masłem i szynką. - odpowiedziałam. Seba pokręcił głową i wyciągnął ze swojej brązowej sakiewki kanapkę.
- Musisz coś zjeść, bo inaczej znowu mi tu zemdlejesz. - podał mi pieczywo zawinięte w folię aluminiową. Podziękowałam i odwinęłam jedzenie.
- Chcesz kawałek? - oderwałam część kanapki.
- Nie, chcę, żebyś zjadła to sama. - odmówił. Kiwnęłam głową, a na mojej twarzy wymalował się delikatny uśmiech. Wtedy Sebastian położył swoją dłoń na moim policzku i spojrzał mi głęboko w oczy. Przejechał ręką delikatnie po twarzy i pogłaskał policzek. Czułam, że serce bije coraz mocniej i szybciej, jakby zaraz miało wyskoczyć mi z piersi. Przegryzłam wargę i zamrugałam oczami. Co się ze mną dzieje?


Znowu nie wyszło.
Rozdział 3 w trakcie pisania.
Stuknęło mi 70 tysiaków. 
Aha, chciałam podziękować takiej jednej osóbce, bo jej komentarz sprawił, że przez cały dzień miałam banana na twarzy. Ona dobrze wie, że o nią chodzi. <3
Caro xx  
[EDIT]: Muszę, po prostu muszę. Ag. założyła sobie bloga! Moje modlitwy zostały wysłuchane :D http://esperanza-ultima.blogspot.com/