ROZDZIAŁ 66

León:

      Jak oszalały biegłem na tor motocrossowy. Lara miała poważny ton głosu i nie wiedziałem, czy robi sobie ze mnie żarty, czy naprawdę coś się stało. Zabrakło mi powietrza więc przystanąłem na chwilę i odsapnąłem. Potem w spokoju doszedłem na miejsce. Jak na złość dziewczyna zostawiła na poczcie głosowej wiadomość, że za chwilę wraca i nie muszę się śpieszyć. No pięknie.

Nie miałem pojęcia, co ze sobą zrobić. Usiadłem na krześle i zacząłem pstrykać palcami. Do tego doszło tupanie i nucenie melodii pod nosem. W taki sposób minęło mi pół godziny. Wtedy przyszła Lara. Byłem na nią lekko zły, nie powiem. Ten stracony czas mogłem wykorzystać chociaż na rozmowę z Violettą, ale skąd miałem wiedzieć, że przyjaciółka od siedmiu boleści zjawi się o tak późnej porze?
-No wreszcie raczyłaś się pojawić.- mruknąłem.
-Przepraszam cię León, ale pojawiły się małe problemy... W każdym bądź razie mam fantastyczną wiadomość.- klasnęła w dłonie. Nie wiedziałem, o co jej chodzi. -Ucieszysz się.
-Skoro to takie cudowne... mów.
-Dzwonił sponsor i powiedział, że jesteś świetnym rajdowcem. Chce cię w następnym wyścigu!- krzyknęła uradowana i rzuciła mi się na szyję. -Nie cieszysz się?
-Nie, to wspaniała wiadomość.- odpowiedziałem.
-Nie poznaję cię.- odparła. -O co chodzi?
To fakt, nie myślałem teraz o tym, co powiedziała mi Lara. Byłem rozkojarzony. Po głowie chodziła ma Violetta i... ta dźwięczna melodia. Ten rytm opanował mnie całego. Otrząsnąłem się z transu i spojrzałem na dziewczynę.
-Nie mogłaś mi powiedzieć tego przez telefon?- rzekłem sfrustrowany.
-Przykro mi, ale nie.
-Lara, ja już muszę iść...- pożegnałem się z dziewczyną i wróciłem do domu. Po powrocie od razu stanąłem przy keyboardzie i zagrałem to, co wystukałem godzinę wcześniej. Powstała z tego niesamowita muzyka. Spisałem nuty i schowałem je do teczki. Całkiem zapomniałem o skontaktowaniu się z Vilu. Zbiegłem na dół, ponieważ poczułem piękną woń jedzenia rozchodzącego się po całym piętrze. Mama przygotowywała kolację, a ojciec dzielnie jej pomagał. Na sam widok uśmiechnąłem się do siebie. Miło jest widzieć, jak rodzice współpracują. Ostatnio często się kłócili.
-León, za chwilę podamy kolację.- powiedziała rodzicielka i skierowała wzrok na stół. -Co to za kwiaty?- spytała, wskazując flakon z bukietem.
-Miały być dla Violetty, ale jakoś dzisiaj nie zdążyliśmy się spotkać, no i wiesz...- podrapałem się po głowie. -Jutro jej zaniosę.
-Nie fatyguj się skarbie, dam ci pieniądze i kupisz nowy.- uśmiechnęła się i wyjęła piętnaście peso z portfela. Coś bardzo hojna się zrobiła ostatnio. Podziękowałem i zasiadłem do stołu.
Posiłek minął w miłej atmosferze. Po nim popędziłem do pokoju i natychmiastowo wybrałem numer do mojej dziewczyny. Po trzech sygnałach odebrała.
-Dobry wieczór kochanie.- przywitałem ją.
-Hmm, co cię podkusiło, by zadzwonić?- spytała. Dobrze wiedziałem, że uśmiecha się do telefonu.
-Z własną dziewczyną nie mogę porozmawiać?- zaśmiałem się. -Strasznie cię przepraszam. Miałem zamiar spędzić z tobą popołudnie, ale plany nagle się zmieniły.- tłumaczyłem.
-To nic. Ja też w sumie miałam zajęte dwie godziny. Tata przyprowadził do domu jakąś kobietę. Podobno miła... No i taka jest. Nadrobimy kiedy indziej. Kocham cię.
-Ja ciebie też.- wyznałem i zakończyłem połączenie. Spokojny rzuciłem się na łóżko i zasnąłem.
Diana:
      Przez moje ciało przeszedł dreszczyk. W brzuchu wirowały motyle i delikatnie łaskotały. Ta chwila mogła nigdy się nie kończyć, ale... Nie będę już zaprzeczać, że jestem szaleńczo zakochana w Diego. Kiedy na mnie patrzy, moje poliki stają się coraz bardziej czerwone, przegryzam wargę, stresuję się jak nigdy. Według niego to wszystko jest takie urocze. Moje serce bije tylko dla niego. Chłopak podniósł mnie i spojrzał mi w oczy. Bardzo się speszyłam, bo był to mój pierwszy pocałunek. Spanikowałam i wyrwałam się z jego objęć po czym uciekłam. Stchórzyłam tak bardzo, że siebie nie poznałam. Nigdy taka nie byłam. Co chłopcy ze mną robią... Babcia zawsze powtarzała, że u nas to rodzinne. Wypieki na twarzy i strach. Dziwne, prawda? I chociaż wcale nie miałam zamiaru uciec, zrobiłam to. Nogi same mnie poniosły za furtkę działki. Biegłam tak szybko, jakby mnie ktoś gonił. Wreszcie stanęłam i oparłam się o ścianę jakiegoś budynku. Zaczął kropić jesienny deszczyk. Kropelki spadały na moje ciało i osuwały się w dół.
Jak ja teraz spojrzę Diegu w oczy? I co mu powiem? Wiesz, że cię cholernie kocham, pocałuj mnie jeszcze raz.? Na to nigdy się nie zdobędę. Lepiej odsunąć się od problemów, bo na pewno takie się pojawią. Nie pomyliłam się i tym razem.
Wieczorem, siedząc na łóżku i rysując w prywatnym notatniku rozmyślałam o brunecie. Może jednak dam szansę chłopakowi? Byłam pewna, że wszystko się jakoś ułoży. Nieświadoma konsekwencji zadzwoniłam do Diega. Odebrał niemalże natychmiastowo.
-Dlaczego uciekłaś?- zabrzmiało pytanie w słuchawce.
-Przepraszam cię, ale... To nie rozmowa na telefon. Diego, ja chcę tylko, żebyś wiedział...- plątałam się w słowach.
-Kocham cię.- usłyszałam. Zrobiło mi się tak ciepło na sercu. Z oka poleciała jedna, jedyna łza wzruszenia.
-Ja ciebie też.- zdobyłam się na to i szybko się rozłączyłam. Westchnęłam głośno. Dlaczego wszystko musi być takie trudne? Niedługo potem dostałam sms-a. Byłam pewna, że to od Diega. Z uśmiechem na twarzy odblokowałam ekran i nacisnęłam na kopertę. Treść była zupełnie inna, niż się spodziewałam.
"Myślisz, że Diego to taki cudowny chłopak? Ogarnij się dziewczyno. To nie bajka, to rzeczywistość. Jeśli chcesz, to chodź z tym krętaczem, oszustem i podrywaczem. Miłych snów maleńka."
Co to ma być? Od kogo ta wiadomość? Te wszystkie informacje zawarte w sms-ie miały mi pokazać, jakim człowiekiem naprawdę jest Diego? 
Camila:
      Studio tętniło życiem. Nie można przecież siedzieć zamknięta w czterech ścianach, dlatego też wybrałam się do szkoły. Prawie się pozbierałam po tej całej sytuacji, chociaż złe wspomnienia zostały. Wiem, że nigdy się ich nie pozbędę, ale choć na chwilę zapominam o problemach, kiedy wokół mnie są przyjaciele. To oni podnoszą mnie na duchu i doskonale wiedzą, co mi leży na sercu. Wczoraj Andres uradował mnie swoją wizytą. Chociaż nie miałam ochoty na żadne towarzyskie spotkania, on uparty przyszedł do mnie i pocieszył. W Studio, gdy tylko mnie ujrzał od razu znalazł się tuż obok.
-Hej Cam, jak się czujesz?- spytał.
-Bardzo dobrze. Ta twoja czekolada jest bardzo dobra i poprawia mi humor. Masz może jeszcze?- wyszczerzyłam zęby w szerokim uśmiechu. Chłopak oznajmił, że ma jeszcze jedną tabliczkę w szafce i pobiegł po nią. Zaśmiałam się serdecznie. Nawet nie zauważyłam, kiedy obok mnie zjawiła się Fran.
-Fajny jest Andres, prawda?
-Tak.- kiwnęłam głową.
-Chciałabyś z nim chodzić, co nie?
-Tak.- ponownie pokiwałam głową. Sekundę później zdałam sobie sprawę, jaki błąd popełniłam. -To znaczy nie! Nie, nie. Co ci strzeliło do głowy?!- popatrzyłam na nią zdziwiona.
-Nie to nie, ale serca nie oszukasz.- wskazała na nie i uradowana odeszła ode mnie.
Jade:
      Spacerowałam sobie po mieście szukając mojego braciszka. Gdzieś się zapodział.
-Halo, Mati, jesteś tam?- zajrzałam za auto.
-Jade! Wreszcie! Tyle cię szukałem.- rzekł Matias. Odgarnęłam grzywkę na drugi bok.
-Ty mnie szukałeś?! To chyba ja ciebie! Gdzie się podziewałeś?- pytałam zdenerwowana.
-Spokojnie, umówiłem się z Esmeraldą. Nasz plan działa idealnie. Jeszcze trochę i nasz German zostanie bez niczego...- zaśmiał się szyderczo.
-Jak to nic nie będzie miał?! Ja nie kocham biednego Germana! A tak poza tym to jest MÓJ plan.- podkreśliłam.
-Jak wolisz, to jest obojętne. Pomyśl tylko o tych zyskach, które będą na wyciągnięcie ręki już za parę dni... Ta kobieta odwaliła kawał dobrej roboty.- muszę to przyznać, ale mój braciszek czasami wykazuje się mądrością. Popukałam palcem w brodę i uśmiechnęłam się.
-I to jeszcze jak dobrze...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Proszę. Przepraszam, że tak długo pisałam. Głupi, beznadziejny, bezsensowny, serio. Ja już bym chciała nowe opowiadanie o.O Jeszcze trochę to pociągnę i wezmę się za nowe.
Dobijecie do 19.11 50 obserwatorów? Dziękuję za ponad 50,000 wyświetleń bloga! <3 Dziękuję również za ponad 10 nominacji do LBA <3 Nadrobię w wolnym czasie.
To chyba tyle. Czekam na komentarze!
Pozdrawiam,
Caro<3